Κάθομαι στο γραφείο μου έχοντας διπλά μου την ανοικτή πόρτα και τον διάδρομο του δευτέρου ορόφου. Δίπλα μου, ο για 28 τόσα χρονιά αγαπητός συνάδελφος – ο Άγγελος – χωμένος στα αρχιτεκτονικά του σχέδια με το προσωπικό του γραφείο να έχει την ίδια διάταξη; τραπέζι και καρέκλα του γραφείου στραμμένα στην πόρτα.
Όπως οι περισσότεροι, έτσι και εμείς έχουμε το βλέμμα στραμμένο σε ένα νεκρό διάδρομο ενώ πίσω μας απλώνεται ένα μεγαλείο που δεν μπορεί παρά να θυμίζει την ιδιά «αυτοπροσώπως», την μεγαλοσύνη ενός Θεού που σκορπίζει απλόχερα τα δώρα του σε ανθρώπους χαμένους στην καθημερινότητα τους.
Ψηλοί Φοίνικες, μικρά δένδρα, πουλιά να κελαηδούν, τρεχούμενο νερό που καταλήγει στον ήρεμο υδάτινο όγκο της πισίνας, στο βάθος η απεραντοσύνη της θάλασσας, μια μητέρα που κρατά το τρίχρονο παιδί της από το χέρι, ψάχνοντας τραπέζι στην βεράντα του Café. Χιλιάδες μικρές εικόνες που εναλλάσονται, ζωντανά φιλμάκια που περνούν διπλά μας την στιγμή που εμείς φτιάχνουμε τα δικά μας.
Την ζωή για να την εκτιμήσεις θα πρέπει να την φιλοσοφήσεις. Αν δεν νιώσεις ευγνωμοσύνη δεν πρόκειται να την χάρεις. Αν δεν χαίρεσαι για αυτά που έχεις μπροστά σου, δεν μπορείς να νιώσεις ευγνώμων.
Στα τριάντα και βάλε τέτοιες σκέψεις θα ήταν γελοίες. Στα πενήντα και βάλε, απαραίτητες. Όμως δεν θα έπρεπε να ήταν έτσι. Οι άνθρωπο περνούν μια ζωή κλείνοντας απέξω τις ωραιότερες από τις μικρές στιγμές και μεγάλες αλήθειες της καθημερινότητας. Υπάρχουμε αλλά δεν ζούμε. Μεταθέτουμε την ανάγκη να χαρούμε, σε μια άλλη αόριστη περίοδο της ζωής μας, απαλλαγμένη από τα σημερινά μας προβλήματα και τις άμεσες προτεραιότητες μας.
Ο εργασιακός χώρος προσφέρει αυτή την ευκαιρία, να αποτιμήσεις αν αυτό που ζεις πρέπει να το αγνοήσεις, να το λοιδορήσεις, να το εκτιμήσεις… Πρώτα από όλα γιατί εδώ επενδύουμε, ούτε λίγο ούτε πολύ, το 1/3 της συνολικής μας παρουσίας σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Γιατί εδώ γνωρίζουμε πολλούς από τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινούς στόχους και προσπάθειες, δημιουργικές ιδέες, κοινές ανησυχίες αλλά και μερικές στιγμές ξεγνοιασιάς και χαλάρωσης. Από εδώ αντλούμε εφόδια για να κτίσουμε την δική μας ζωή, την ζωή της οικογένειας και την ζωή των παιδιών μας. Κάποια από αυτά τα παιδιά -μεγαλώνοντας- θα περάσουν από τον ίδιο χώρο που περάσαμε και εμείς, θα μοιραστούν παρόμοιες εμπειρίες και θα έχουν την ευκαιρία να "ανδρωθούν", να πάρουν στο χέρι τον πρώτο τους μισθό, να πατήσουν – σε ένα ασφαλές και προστατευμένο περιβάλλον – στο πρώτο σκαλί που θα τους επιτρέψει να τολμήσουν για το επόμενο βήμα με αυτοπεποίθηση. Εδώ θέτουν τα πρώτα τους θεμέλια για την δική τους ζωή, για το δικό τους ξεπέταγμα. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα φιλμάκια που συνθέτουν το έργο της ζωής του καθενός από εμάς. Ελάχιστοι – σε στιγμές ειλικρίνειας – θα αντιπαρέθεταν ότι είναι στιγμές ασήμαντες, ή όχι τόσο σημαντικές.
Το να γυρίσεις το τραπέζι με τρόπο ώστε να μπορείς να κοιτάς το παράθυρο όταν κάθεσαι, δεν έχει σαφώς τόση σημασία, όσο η κατεύθυνση στην οποία κοιτά η καρδιά, η ψυχή. Τα παρατάω και κάνω μια βόλτα στο ξενοδοχείο επιτέλους με «τα ματιά στο παράθυρο», όχι μόνο κοιτώντας αλλά ζώντας αυτό που βλέπω μπροστά μου.
Ένας ήλιος ζεστός, συνάδελφοι σκουπίζουν το πάτωμα, άλλοι κουβαλούν δίσκους με πιάτα, πελάτες να μιλάνε μεταξύ τους αμέριμνοι, μια μέλισσα στο ανθισμένο γιασεμί, η μυρωδιά του καμένου λιβανιού στην μικρή εκκλησιά τ Αϊ Γιώργη…
Ένας θεός που σπάνια προσέχεις, ακόμα σπανιότερα θυμάσαι η ευχαριστείς, σε χαιρετά όπως κάθε μέρα … χαμογελά και σου λέει «Είμαι μαζί σου.. Καλημέρα»
